Σουβενίρ

Η μάνα φύλαγε σ’ ένα παλιό πράσινο κουτί από το καλό πουκάμισο του πατέρα –αγορασμένο από του Σκούρα στην Αιόλου– τις ζωγραφιές του νηπιαγωγείου, τα τετράδια της πρώτης δημοτικού και τους ελέγχους μου με τα δεκάρια – της δευτέρας είχε και τόνο. Δεν έχανε ευκαιρία να τα δείχνει. Καμάρωνε για τα στρογγυλά μου γράμματα, τα κόκκινα «Εύγε!» της κ. Δημοπούλου και τα ατσαλάκωτα φύλλα.

Αναρωτιέμαι αν συνιστά ανταπόδοση ότι φυλάω τη στεφανιογραφία της στο ράφι με τα ντιβιντί.




ΥΓ: Το κείμενο αυτό είναι το πρώτο μιας σειράς μικροσκοπικών αυτοβιογραφικών ιστοριών που, όταν ολοκληρωθούν, θα στεγαστούν κάτω από τον γενικό τίτλο Σουβενίρ από την Κόλαση.