Οι γόπες και η θάλασσα

Καταφθάνει στην παραλία απογευματάκι. 
Χαιρετάει τους πάντες μεγαλόφωνα, σαν πολιτευτής. 
Φτιάχνει το φραπέ του μεθοδικά. 
Προσφέρει πάγο σε όποιον από τους πρωινούς επιθυμεί να ακολουθήσει το παράδειγμά του. 
Κατευθύνεται στην ακροθαλασσιά. 

Μας εντοπίζει. 
Δεν μας έχει ξαναδεί. 
Είναι η πρώτη μας φορά εκεί, παραδεχόμαστε. 
Επικροτεί την επιλογή μας. 
Πεντακάθαρη θάλασσα, μπορεί και η καθαρότερη στην Ελλάδα. Χαμογελάμε καλοπροαίρετα. 
Η θάλασσα είναι καθαρή, αλλά στους θάμνους, λίγα μέτρα πιο πίσω, έχει φουντώσει ένας σωρός από πλαστικές σακούλες, κουτάκια μπίρας, μπουκάλια νερού, θραύσματα φελιζόλ και πάει λέγοντας...
Κάθεται στα βοτσαλάκια και πίνει τον καφέ του καπνίζοντας. 
Κάποια στιγμή αποφασίζει να βουτήξει στην καθαρότερη θάλασσα της χώρας.
Μπαίνει με αργά, προσεκτικά βήματα και το τσιγάρο στο στόμα.
Το πετάει στα πεντακάθαρα νερά και βουτάει.
Σε λίγες μέρες θα πάει να ψηφίσει.
Η χώρα δεν έχει γλιτωμό - οι παραλίες της είναι γεμάτες σκουπίδια.