Η κόλαση είναι οι άλλοι

Το αεροπλάνο της Alitalia είναι γεμάτο. Δεν δυσκολεύεσαι καθόλου να καταλάβεις πως οι περισσότεροι επιβάτες είναι Έλληνες. Ο κυβερνήτης ανακοινώνει πως η πτήση θα έχει καθυστέρηση. Το τι ακολουθεί δύσκολα περιγράφεται. 

Ανάμεσα στις διαμαρτυρίες και τα καυστικά σχόλια ξεχωρίζω τη φωνή μιας κοπέλας, πίσω μου, που τηλεφωνεί στη μαμά της, στην Αθήνα, για να την ενημερώσει. Η μαμά προφανώς ζητάει να μάθει τους λόγους της καθυστέρησης. Η κοπέλα απαντά εκνευρισμένη πως δεν γνωρίζει. Η μαμά βρίσκει την ευκαιρία να μάθει πώς ήταν το ταξίδι της κόρης. Μαζί της μαθαίνουμε κι εμείς πως η κόρη της πέρασε υπέροχα. 

Την ίδια στιγμή, μια άλλη κοπέλα έχει σηκωθεί και κάτι αναζητά σ’ ένα ντουλάπι. Ο φίλος της την παροτρύνει να κοιτάξει και στα διπλανά. Η κοπέλα διαμαρτύρεται. Θυμάται πολύ καλά σε ποιο ντουλάπι έβαλε το πανωφόρι της. Ο φίλος της επιμένει κι εκείνη αρχίζει να ανοίγει το ένα ντουλάπι μετά το άλλο, για να του αποδείξει ότι κάνει λάθος. 

Η αεροσυνοδός προσφέρεται να βοηθήσει, καθώς τσάντες, μπουφάν και σακίδια ξεπετάγονται από τα παραγεμισμένα ντουλάπια απειλώντας τα κεφάλια των επιβατών. Η κοπέλα της εξηγεί πως κρυώνει και χρειάζεται το πανωφόρι της. Η αεροσυνοδός της ζητά υπομονετικά να της το περιγράψει. Υπόσχεται να το βρει και ζητά από την κοπέλα να επιστρέψει στη θέση της, καθώς από τα μεγάφωνα ακούγεται η φωνή της υπεύθυνης της καμπίνας που ζητά την απενεργοποίηση των ηλεκτρονικών συσκευών ενόψει της αναχώρησης.

Κανείς δεν φαίνεται να την ακούει.

Η κοπέλα που κρυώνει εξακολουθεί να διαπληκτίζεται με τον φίλο της.

Η άλλη εξακολουθεί να ενημερώνει τη μαμά για το ποιόν των Ιταλών. 

Η αεροσυνοδός που αναζητά το χαμένο πανωφόρι επισημαίνει σε κάποιους πως πρέπει να απενεργοποιήσουν πλήρως τα κινητά τους. 

Ένας νεαρός απαντά καταφατικά στην παρότρυνσή της συνεχίζοντας απτόητος το παιχνίδι του – είναι πολύ κοντά στο να τελειώσει την πίστα. 

Μια άλλη, λίγες θέσεις πιο πίσω, εξηγεί στην αεροσυνοδό πως ακούει μουσική. Η αεροσυνοδός της εξηγεί με αποφασιστικότητα πως πρέπει να το απενεργοποιήσει εντελώς. Θα μπορέσει να ξανακούσει μουσική μετά την απογείωση. Η γυναίκα καταχωνιάζει το κινητό και τα ακουστικά στην τσάντα της με κινήσεις που δεν κρύβουν τη δυσανεξία της.

Η κοπέλα πίσω μου καθησυχάζει τη μαμά: ναι, είχε ψοφόκρυο, αλλά εκείνη ήταν καλά ντυμένη. 

Η αεροσυνοδός ξετρυπώνει το χαμένο πανωφόρι κάτω από μια βαλίτσα στο πρώτο ντουλάπι που άνοιξε η κοπέλα που το έψαχνε.

Κάμποσοι επιβάτες από τις πίσω θέσεις ξεσπούν σε χειροκροτήματα. 

Το αεροπλάνο αρχίζει να κινείται. 

Η υπεύθυνη της καμπίνας καλεί τους επιβάτες να παρακολουθήσουν την επίδειξη των σωστικών μέσων.

Κανείς δεν φαίνεται να την ακούει.

Η Τζέλα, όπως μαθαίνουμε ότι τη λένε από την κολλητή της, εξηγεί στη μαμά ότι πρέπει να κλείσει γιατί το αεροπλάνο φεύγει. Υπόσχεται να της κάνει μια αναπάντητη με το που θα απογειωθούμε.

Όλη αυτή την ώρα το κορίτσι που κάθεται απέναντί μου στον διάδρομο είναι βυθισμένο στις σελίδες ενός χοντρού βιβλίου. Παρατηρώ τα παπούτσια της. Τα έχω ξαναδεί σε διαφήμιση τελεμάρκετινγκ. 

Καθώς η αεροσυνοδός βεβαιώνεται πως έχουμε δεμένες τις ζώνες μας, το κορίτσι ανασηκώνει το βιβλίο. Διαβάζει το Inferno του Νταν Μπράουν.

Τι ταιριαστό! σκέφτομαι, ενώ ταυτοχρόνως αναρωτιέμαι αν η αναπάντητη που υποσχέθηκε η Τζέλα στη μαμά της μπορεί να μας στείλει στην κόλαση.