Η Ζόρικη

Αυτός που βγάζει φωτογραφίες συνήθως μένει αναγκαστικά εκτός του κάδρου. Έτσι κι ο πατέρας, που λάτρευε τις φωτογραφίες.

Είχε μια φτηνή ρώσικη μηχανή, Ζόρκιν, με καλά κρύσταλλα στον φακό. Χάρη σ’ αυτή τη μηχανή, τη «Ζόρικη», όπως την είχαμε βαφτίσει, έχω χιλιάδες φωτογραφίες από τα παιδικά μου χρόνια. Αυτές στις οποίες εμφανίζεται κι ο πατέρας μετριούνται στα δάχτυλα, εννοείται.

Όσο μεγαλώναμε τόσο λιγότερες τραβούσε. Στα γεράματά του ανακάλυψε τη βιντεοκάμερα. Τράβηξε το πανηγύρι στο χωριό του, και κάμποσα οικογενειακά γλέντια. Ο ίδιος, εννοείται, πάλι έλειπε.

Όταν πέθανε, ανακαλύψαμε έκπληκτοι πως δεν υπήρχε πρόσφατη φωτογραφία του της προκοπής. Αναγκαστικά, χρησιμοποιήσαμε για τον τάφο μια που του ’χαν βγάλει με το ζόρι στα μπουζούκια, σε κάποιο χορό του συλλόγου συνταξιούχων. 

ΥΓ: Από τα Σουβενίρ...

Making of Ρέστα

Τις τρεις τελευταίες μέρες, καμιά εικοσαριά γενναιόδωροι, φιλότιμοι και ακούραστοι άνθρωποι παράτησαν τις δουλειές τους, τις σπουδές τους, τις οικογένειές τους, κάποιοι άφησαν τα παιδιά τους στη φροντίδα άλλων, κι ήρθαν να μοιραστούν μαζί μου την περιπέτεια του γυρίσματος μιας μικρού μήκους ταινίας που θα λέγεται "Ρέστα". Ετούτο το κειμενάκι είναι ένα ελάχιστο "ευχαριστώ" - ένα τίποτα μπροστά σε όσα έκαναν για να ολοκληρωθεί αυτή η ταινία...                                                             α                      

                                      

Τα γυρίσματα -ειδικά τις δύο πρώτες μέρες- μόνο περίπατος δεν ήταν. Ξεκίνημα τα χαράματα και σκληρή δουλειά μέχρι πολύ αργά το απόγευμα, τη μια μέρα, και μέχρι τη νύχτα τη δεύτερη. Έρχονταν όλοι με χαμόγελο, έδιναν ρέστα όλη μέρα τόσο σε προθυμία όσο και σε αποτελεσματικότητα κι έφευγαν ξεθεωμένοι, χωρίς να γκρινιάξουν ή να παραπονεθούν... Αναρωτιέμαι τι θα έκαναν αν πληρώνονταν κιόλας...                                                       

                                             

Ίσως να είναι ένα σημάδι ότι ακόμα και οι περαστικοί βοήθησαν: οι περισσότεροι ανταποκρινόμενοι στο αίτημά μας να μην περάσουν μπροστά από την κάμερα... Η κυρία της φωτογραφίας όμως έκανε κάτι περισσότερο: έδωσε τα ψιλά της στη ζητιάνα μας! Δεν τα δώσαμε πίσω... Αυτά τα τριάντα λεπτά τα κρατήσαμε για γούρι! Στο τέλος της δεύτερης μέρας, η Γόνη έφυγε από το Μοναστηράκι με τα ρούχα του ρόλου, για να γυρίσει για λίγο σπίτι της. Ο κύριος που της πρόσφερε εισιτήριο στο τρόλεϊ αρνήθηκε να πάρει το αντίτιμο. Κανείς μας δεν μπορούσε να φανταστεί ότι το ίδιο θα γινόταν και με τον Σωτήρη στην πλατεία Βικτωρίας: ένας μετανάστης άφησε ένα εικοσάλεπτο στην απλωμένη χούφτα του...         

                                    

Μεσημέρι Σαββάτου στην Ομόνοια: τα φαγωμένα τσιμέντα καίγονται. Welcome to Greece που λέει και η διαφήμιση, στο βάθος. Η θερμοκρασία της κάμερας όλο και ανεβαίνει. Τσεκάρουμε το πλάνο που τραβήξαμε και ο Βίτωνας βλέπει ότι κάτι δεν πάει καλά. Το τραβάμε δεύτερη φορά - και πάλι drops. Τρίτη - τα ίδια. Κάποιος έχει τη φαεινή ιδέα να αλλάξουμε κάρτα. Το κόλπο πιάνει. Ένα αυτοκίνητο χρηματαποστολής έρχεται και μπαίνει στο κάδρο. Ο οδηγός δεν κατεβάζει καν το τζάμι για να του μιλήσουμε. Αναγκαστικά περιμένουμε. Μισή ώρα - ίσως και παραπάνω... Η Γόνη με πουλόβερ κλειστό στο λαιμό, το πανωφόρι στα χέρια κι ένα χαμόγελο που σε κάνει να σκέφτεσαι ποιος Θεός σου χρωστάει...             

Ο Jaime έρχεται με την ομορφότερη ομπρέλα που έχω δει στη ζωή μου. Ίσως και να γλιτώσουμε τα εγκαύματα στον σβέρκο. Η χρηματαποστολή φεύγει. Η Γόνη σβήνει το χαμόγελο και ξαναγίνεται η μοχθηρή ζητιάνα του σεναρίου. Η άλλη κάρτα δουλεύει όπως πρέπει. Το έχουμε το πλάνο...     

Κυριακή μεσημέρι - Μοναστηράκι: το μισό συνεργείο έχει φύγει για να προετοιμάσει τον χώρο για το βραδινό γύρισμα. Ο Αλέξης και η Ζωή μάς έχουν παραχωρήσει το σαλόνι τους - μάς έχουν βάλει και φρέσκα φρούτα στο φυγείο. Στην πλατεία, μπροστά μας, ζευγάρια χορεύουν το τραγούδι που παίζει η λάτιν μπάντα. Κανείς δεν μας προσέχει. Ανεβαίνουμε στους μεταλλικούς όγκους στη μέση της πλατείας και τραβάμε το πέρασμα του Συμεών μέσα σε τρία τέταρτα.

Τελευταία μέρα, στον Ταύρο: ο καιρός μάς έχει κάνει το χατίρι - δεν δικαιούμαστε να γκρινιάζουμε για τη ζέστη. Η Γόνη παίρνει τη θέση της - περιμένει τον Συμεών που έρχεται - ο Σωτήρης κρυμμένος μ' ένα σκουριασμένο σίδερο στο χέρι - κάνουμε τη σκηνή που πέφτει ξύλο. Μέχρι τώρα έχουν πάει όλα τόσο καλά που αρχίζω να φοβάμαι ότι εδώ θα στραβώσει το πράγμα - ποιος μπορεί να είναι τόσο τυχερός;

Ο Συμεών φοράει τον πλαστικό θώρακα - ο Σωτήρης θα του ρίξει καμιά τριανταριά κλοτσιές στο στομάχι. Η Δανάη και η Δήμητρα έχουν φροντίσει για ένα εφεδρικό πουκάμισο. Το πλαστικό μπουκάλι πρέπει να τρυπήσει και το γάλα να χυθεί στις πλάκες. Πώς χύνεται σωστά το γάλα; Κι αν χρειαστεί να το ξανακάνουμε; Θα ξεπλύνουμε τις πλάκες και θα περιμένουμε να στεγνώσουν... Για πάμε να δούμε...

Η Γόνη παίρνει τη στάση της - σαν μονομάχος σε γουέστερν. Ο Βίτωνας παίρνει αγκαλιά την κάμερα και δοκιμάζει τη θέση των ποδιών του. Ο Συμεών έρχεται. Ο Σωτήρης σφίγγει το σκουριασμένο σίδερο στα χέρια του. Μια, δυο, τρεις λήψεις και το πλάνο είναι καλό... Είναι το τελευταίο - έχουμε τελειώσει μια ώρα νωρίτερα. Θέλω να τους αγκαλιάσω έναν έναν και να τους πω ευχαριστώ. Είμαι συγκινημένος και δεν με πολυνοιάζει και να φανεί. Ζητάω να το κάνουμε ακόμα μια φορά. Δεν χρειάζεται, αλλά δεν θέλω να τελειώσει... Ανταποκρίνονται αμέσως! Εύχομαι αυτό να σημαίνει πως αισθάνονται κι εκείνοι το ίδιο.

Γόνη, Συμεών, Σωτήρη, Αθηνά, Τάκη, Μαρία, Βιτόρια, Γιώργο, Βίτωνα, Δημήτρη, Δανάη, Σπύρο, Ειρήνη, Χαρά, Νίκο, Δήμητρα, Νίκη, Χρήστο, Γιώργο, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩΩΩ! Εύχομαι να μπορέσω κάποτε να ανταποδώσω.

Γιώργο και Κατερίνα, η μαγική κάμερά σας μάς έλυσε τα χέρια - σας το χρωστάω!

Jaime και Διονυσία, χωρίς την ενέργεια, την ευγένεια και την ψυχραιμία σας τίποτε απ' όλα αυτά δεν θα είχε γίνει έτσι. Σας είμαι ευγνώμων!

                                               

Σημεία στίξης

Όχι, ζώα! Όχι κουτάβια στους κάδους!