Η τελευταία λέξη

Λατρεύω εκείνους που γράφουν επί παντός του επιστητού στα κοινωνικά δίκτυα. 

Εκείνους που έχουν ταυτοχρόνως άποψη για το όνομα της Μακεδονίας και τα άνομα παιχνίδια της Τουρκίας, για τον αδικοχαμένο Bowie και τον αδικοχαμένο Παντελίδη, για το πρόβλημα με το Ασφαλιστικό και το πρόβλημα με το Μεταναστευτικό και, φυσικά, για τις δηλώσεις του Γκλέτσου, του Μουζάλα, του Καμμένου, ενώ δεν θα παραλείψουν να σχολιάσουν και την τελευταία ταινία του Παπακαλιάτη.

Τους λατρεύω επειδή δεν μασάνε τα λόγια τους.

Κυρίως όμως επειδή στην κατακλείδα των κειμένων τους φιγουράρει σχεδόν απαρεγκλίτως η έκφραση: "Αυτά τα ολίγα" ακολουθούμενη από ένα "Την καλημέρα μου" ή "Την καληνύχτα μου", "Την αγάπη μου" ή "Τα σέβη μου"...

Εν ολίγοις, λατρεύω εκείνους που μιλούν διατηρώντας εδραία την πεποίθηση πως έχουν πει την τελευταία λέξη. 

Νομίζω δε πως ο μεγάλος αριθμός όσων προτιμούν αυτόν τον επίλογο-ταφόπλακα καταδεικνύει το πρόβλημα με την ποιότητα του διαλόγου στη χώρα. 

Αυτά τα ολίγα. Την απελπισία μου...