Οικογενειακή φωτογραφία

Εκτός από την αγάπη του για τη φωτογραφία, ο πατέρας μού κληροδότησε και τη φωτογραφική του μηχανή, μια παμπάλαιη ρώσικη Ζόρκι που, στα τελευταία της, μετά από ένα γερό πέσιμο και μια άτσαλη επισκευή, έκοβε λίγο κεφάλια. Έπρεπε να καδράρεις προσεκτικά, αφήνοντας λίγο αέρα προς τα πάνω – τίποτε φοβερό, δηλαδή.

Κάμποσα χρόνια αργότερα, μου χάρισε μια υπέροχη Nikon που την αγόρασε στην Αμερική, όταν στα γεράματά του αποφάσισε να επισκεφτεί τα ξενιτεμένα αδέρφια του. Την είχε φέρει κρυμμένη στις αποσκευές, για να γλιτώσει τον φόρο.

Λίγο πριν πεθάνει, στη γιορτή του, του χάρισα μια φωτογραφία του συνονόματου εγγονού του, τραβηγμένη με μια ψηφιακή Canon, διορθωμένη στο photoshop και τυπωμένη στον οικιακό εκτυπωτή. Ενθουσιάστηκε με τις δυνατότητες της σύγχρονης τεχνολογίας.

Λίγα χρόνια αργότερα, κάπως βιαστικά είναι η αλήθεια, αποπειράθηκα να συνεχίσω την παράδοση. Στα έκτα του μόλις γενέθλια, αγόρασα στον γιο μου μια φτηνή ψηφιακή Olympus. Δεν ενθουσιάστηκε. Ομολόγησε ντροπαλά πως θα προτιμούσε κάποιο άλλο παιχνίδι. Έβγαλε δυο τρεις φωτογραφίες και την παράτησε.

Μου πήρε μέρες να το χωνέψω, ώσπου συνειδητοποίησα πως αυτό συνέβη γιατί η μνήμη του ήταν ακόμα σχεδόν άγραφη. Όσο πιο βαθύ το παρελθόν τόσο μεγαλώνει η ανάγκη να κρατήσεις ζωντανά κομμάτια κι αποσπάσματα. 

ΥΓ:  H ιστοριούλα αυτή, μαζί με εξήντα τόσες ακόμα, περιλαμβάνεται στη συλλογή με τίτλο "Γραφικός χαρακτήρας", που θα κυκλοφορήσει από το Μεταίχμιο γύρω στον Μάϊο. Στη φωτογραφία η Ζόρκι του πατέρα - η "ζόρικη" όπως την αποκαλούσαμε.