Επιβάτες

 Επιβιβαστήκαμε εκόντες άκοντες. Ιδέα δεν είχαμε πού πηγαίναμε, αλλά τι νόημα είχε να περιμένουμε κι άλλο στη στάση; 

Ο οδηγός, βλοσυρός, έμοιαζε απορροφημένος από τα φτηνά λαϊκά που έπαιζε το ραδιοφωνάκι του. Δεν φαινόταν να μοιράζεται την αγωνία μας. Κοιτούσε μπροστά λες και ήξερε πολύ καλά πού πήγαινε και απλώς δεν έμπαινε στον κόπο να μας καθησυχάσει. Ούτε να ρίξει μια ματιά στον καθρέφτη - λες κι ήταν μόνος του.

Η πόλη, έξω, έρημη κι απειλητική. Σκιές ανθρώπων να γλιστρούν στα βρόμικα πεζοδρόμια, χωρίς να ξέρουν τι τους περιμένει πίσω απ' τη γωνία. Πουτάνες και πρεζάκια να περιμένουν -τι; ποιον;- μπροστά στα κατεβασμένα ρολά με εκείνα τα κίτρινα τσιρότα με τα κόκκινα γράμματα, τα πωλητήρια - πληγές που δεν λένε να επουλωθούν.

Οι επιβάτες λιγοστοί. Αποφεύγαμε να κοιταχτούμε, πόσο μάλλον να μιλήσουμε. Ακόμα κι όταν ο ένας έπιανε τον άλλον να κατεβάζει βιαστικά τα μάτια από τον πίνακα ανακοινώσεων - ακόμα και τότε... 

Τα ακατανόητα σύμβολα, φτιαγμένα από κόκκινες τελίτσες, να τρέχουν με μανία πάνω στο μαύρο φόντο και κανείς να μην ξέρει αν απειλούν ή αν υπόσχονται.

Θα φτάσουμε; Θα βρούμε τον δρόμο ανοιχτό; Θα προλάβουμε;

Και κάθε τόσο η πόρτα ν' ανοίγει και ν' ανεβαίνουν κι άλλοι. Εξίσου απελπισμένοι απ' την αναμονή. Εξίσου ανήσυχοι για την τόλμη τους ν' ανέβουν. Εξίσου καχύποπτοι και φοβισμένοι. 

Σε λίγο θα αντικρίσουν κι εκείνοι τους ακατανόητους χρησμούς και αυτομάτως θα αναζητήσουν ένα ανώδυνο αποκούμπι για το βλέμμα τους - τις μύτες των παπουτσιών τους, τις φευγαλέες βιτρίνες ή τη χιλιοδιαβασμένη πινακίδα με τις οδηγίες σε περίπτωση κινδύνου.

Θα υποκριθούν κι εκείνοι πως δεν χρειάζονται ενημέρωση για τη διαδρομή και τον τελικό προορισμό. Θα υποκριθούν κι εκείνοι πως το μυαλό τους δεν πάει σε ζοφερούς οιωνούς, παρά σε μια τυχαία βλάβη, σε μια στιγμιαία δυσλειτουργία τους συστήματος. 

ΥΓ: Τρίτη βράδυ στο "15", διασχίζοντας την Πατησίων. Ελεύθερος συνειρμός επιστημονικής φαντασίας πάνω στο "μεταφορικό" όχημα.