Η Ζόρικη

Αυτός που βγάζει φωτογραφίες συνήθως μένει αναγκαστικά εκτός του κάδρου. Έτσι κι ο πατέρας, που λάτρευε τις φωτογραφίες.

Είχε μια φτηνή ρώσικη μηχανή, Ζόρκιν, με καλά κρύσταλλα στον φακό. Χάρη σ’ αυτή τη μηχανή, τη «Ζόρικη», όπως την είχαμε βαφτίσει, έχω χιλιάδες φωτογραφίες από τα παιδικά μου χρόνια. Αυτές στις οποίες εμφανίζεται κι ο πατέρας μετριούνται στα δάχτυλα, εννοείται.

Όσο μεγαλώναμε τόσο λιγότερες τραβούσε. Στα γεράματά του ανακάλυψε τη βιντεοκάμερα. Τράβηξε το πανηγύρι στο χωριό του, και κάμποσα οικογενειακά γλέντια. Ο ίδιος, εννοείται, πάλι έλειπε.

Όταν πέθανε, ανακαλύψαμε έκπληκτοι πως δεν υπήρχε πρόσφατη φωτογραφία του της προκοπής. Αναγκαστικά, χρησιμοποιήσαμε για τον τάφο μια που του ’χαν βγάλει με το ζόρι στα μπουζούκια, σε κάποιο χορό του συλλόγου συνταξιούχων. 

ΥΓ: Από τα Σουβενίρ...