Ashes to ashes

Οι στάχτες του Λιούις ταξίδεψαν -παρανόμως- πάνω από τον Ατλαντικό κλεισμένες μέσα σ' ένα μικρό τάπερ, τυλιγμένο σε πλαστική σακούλα, στριμωγμένο ανάμεσα στα εσώρουχα της Μιλένας. Επιθυμία του ήταν ένα μέρος τους να σκορπιστεί στο πατρικό του, στο Μέιν, κι ένα άλλο, μικρότερο, να σκορπιστεί στην αγαπημένη του Νίσυρο.

Μαζευτήκαμε καμιά εικοσαριά πίσω από το κουφάρι του εγκαταλειμένου ξενοδοχείου, στην άκρη του χωριού. Συγκινημένοι όλοι. Η Μιλένα έβγαλε τη σακούλα, χωρίς να μπορέσει να αποφύγει μια κακία για την επιλογή του τάπερ. Πίστευε ακράδαντα πως αποτελούσε ένα κακόγουστο εκδικητικό αστείο εκ μέρους της Βάλερι, της δεύτερης γυναίκας τους Λιούις, που, με τη σειρά της, πίστευε πως η κόρη τους, η πεντάχρονη Λέιλα, είχε αδικηθεί στη μοιρασιά απέναντι στον Άαρον, τον εικοσιδυάχρονο γιο του Λιούις από τον πρώτο του γάμο.

Το ταπεινό τάπερ παραδόθηκε ευλαβικά στον Τζιοβάνι, που είχε υπάρξει φοιτητής και μετέπειτα στενός φίλος του μακαρίτη. Ο Τζιοβάνι μπήκε στο νερό μέχρι τα γόνατα και αφού σιγουρεύτηκε για την κατεύθυνση του ανέμου -οι περισσότεροι από τους παρόντες, ως κινηματογραφιστές, είχαν υπόψη τους τη σχετική σκηνή από τον Μεγάλο Λεμπόφσκι- σκόρπισε, παρανόμως μεν τελετουργικά δε, τις λιγοστές στάχτες (υπολόγισα ότι αντιστοιχούσαν, ας πούμε, σ’ ένα πόδι) στην ακρογιαλιά των Πάλων.

Κάποιοι είπαν από δυο κουβέντες, ο Τζιοβάνι αποφόρτισε το κλίμα με ένα μετρημένο αστείο, κάποιοι έμειναν να κοιτάνε τα νερά, ενώ κάποιοι άλλοι πήραν αργά, όπως άρμοζε στην περίσταση, τον δρόμο της επιστροφής.

Το επόμενο βράδυ, φάγαμε φρέσκο φαγκρί στην Αστραδενή. Το είχε βγάλει εκείνο το πρωί ο Στεφανής, ο αδερφός της. Μοιραστήκαμε το κεφάλι με τον Τζιοβάνι. Κοιτώντας τον να γλείφει μεθοδικά τα δάχτυλά του δεν μπόρεσα να αποφύγω τη σκέψη πως ίσως και να μεταλαμβάναμε τον πρόωρα χαμένο φίλο μας.  


ΥΓ: Ακόμα ένα Σουβενίρ από την Κόλαση.