...Την επόμενη Κυριακή ο Θορν μάς πήγε στο γήπεδο. Υποθέτω ότι κι αυτό το έκανε για μας. Όχι γιατί το ήθελε αυτός! Και τότε πώς εξηγείται ότι σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού εγώ καθόμουνα ήσυχος στη θέση μου, με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος, ενώ ο Θορν ήταν συνεχώς όρθιος και ούρλιαζε μαζί με όλους τους άλλους επειδή η ομάδα τους κέρδιζε;
Το σιχαίνομαι το ποδόσφαιρο. Και να παίζω και να βλέπω σιχαίνομαι. Είναι εντελώς ηλίθιο παιχνίδι. Είκοσι δύο βλαμμένοι τρέχουν συνεχώς πάνω κάτω σ' ένα γήπεδο, κυνηγώντας μια μπάλα και ο ένας προσπαθεί να τη βάλει στο τέρμα του άλλου. Γιατί; Ποιος ξέρει! Πάω στοίχημα ότι άμα ρωτήσεις κάποιον από τους παίχτες θα σε κοιτάει με το στόμα ανοιχτό και δε θα ξέρει τι να πει. Εντάξει, δεν είναι και πολύ έξυπνοι οι παίχτες. Θέλω να πω, τους βλέπω και στην τηλεόραση μετά από κάθε παιχνίδι που μιλάνε. Ε, όλο τα ίδια λένε: "Στην αρχή δεν παίξαμε και πολύ καλά, αλλά στο δεύτερο ημίχρονο παίξαμε καλύτερη άμυνα και τρέχαμε πιο πολύ στην επίθεση και βάλαμε δύο γκολ". Φοβερό! Θέλω να πω, σου λένε αυτό που έχεις δει. Σου λένε τι είδες! Σου περιγράφουν αυτό που πήγες και πλήρωσες για να το δεις! Και δεν είναι μονάχα αυτό. Το χειρότερο είναι που κάποιοι πάνε και τους ρωτάνε: "Πες μας τη γνώμη σου για το σημερινό παιχνίδι..." Τώρα που το σκέφτομαι ίσως και να μη φταίνε οι παίχτες. Αφού πάει κάποιος και τους περιμένει έξω απ' το γήπεδο και τους ρωτάει, "πες μας τη γνώμη σου για το παιχνίδι", ε, τι να κάνουν κι αυτοί, τη λένε. Η πλάκα είναι πως αυτός που ρωτάει έχει δει το παιχνίδι. Ξέρει τι έγινε. Κι όμως πάει και ρωτάει τους παίχτες. Κι αυτοί του λένε. Κι εμείς τους ακούμε!
Επίσης, αυτοί οι παίχτες παίρνουν πάρα πολλά λεφτά, γιατί, όπως λέει ο Θόρν, "φέρνουν πάρα πολλά λεφτά". Τώρα εγώ αυτό δεν το καταλαβαίνω. Εγώ θα το απαγόρευα το ποδόσφαιρο άμα μπορούσα. Εντάξει, όχι εντελώς. Άμα τους αρέσει τόσο πολύ να παίζουν, να παίζουνε χωρίς λεφτά. Κι όποιος θέλει να πηγαίνει και να τους βλέπει. Ο Θορν λέει πως άμα ήτανε τσάμπα κανείς δεν θα πήγαινε στο γήπεδο. Κι αυτό τρελό μου φαίνεται, αλλά ο Θορν λέει πως χωρίς λεφτά το ποδόσφαιρο δεν θα είχε κανένα ενδιαφέρον. Εγώ λέω πως ούτε τώρα έχει κανένα ενδιαφέρον.
Τέλος πάντων, σημασία έχει πως εγώ το σιχαίνομαι το ποδόσφαιρο, και στο γήπεδο βαριέμαι πάρα πολύ. Είναι και το άλλο που μου φαίνεται παράλογο. Αυτό με τον διαιτητή. Υποτίθεται ότι υπάρχει για να λέει τι επιτρέπεται και τι όχι. Επειδή οι παίχτες ποτέ δε θα συμφωνούσαν μεταξύ τους. Αλλά κι αυτός, ο διαιτητής δηλαδή, πολλές φορές κάνει λάθος. Και το βλέπουν όλοι ότι κάνει λάθος και φωνάζουν και τον βρίζουνε. Αλλά τίποτα δεν γίνεται. Ακόμα κι όταν δείχνει το παιχνίδι η τηλεόραση και όλοι μπορούν να δουν ότι ο διαιτητής κάνει λάθος, πάλι τίποτα δεν γίνεται.
Εμένα αυτό που με τσαντίζει πιο πολύ απ' όλα είναι που φοράει μαύρα κι άμα θέλει βγάζει έξω τους παίχτες. Τους δείχνει κόκκινη κάρτα κι αυτοί φεύγουν από το παιχνίδι. Και λάθος να έχει κάνει, ο παίχτης πρέπει να φύγει απ' το γήποεδο. Αυτό είναι πολύ άδικο. Να σε διώχνει κάποιος με το έτσι θέλω. Εγώ άμα ήμουνα παίχτης δεν θα το ανεχόμουνα με τίποτα...
ΥΓ: Ο Ζίγκι (απ' τον Μάρφαν) εξηγεί στο Ημερολόγιο ενός εξωγήινου γιατί δεν θέλει με τίποτε να βγει απ' το παιχνίδι. Στη φωτογραφία ποδοσφαιριστές ζωγραφισμένοι με κιμωλία σ' έναν τοίχο στην Κωνσταντινούπολη.
